22 Aralık 2009 Salı

KOCA İLE AYNI İŞYERİ

Evet ve malesef ben bu durumdayım,yaklaşık 1 sene olacak ama hala zor durumlar yaşayabiliyorum.İlk başlarda güzel gelmişti,beraber gidip geliyoduk,istediğim zaman onu görebiliyodum ama şimdi çok zor geliyor.Hatta beni sinir bile ediyor.İşe geldiğinde kocan olduğunu eve gittiğindede iş arkadaşın olduğunu unutacakmışsın burdaki çok bilmişler diyoda.Ama bazen öyle olaylar oluyoki hangi durumdayım hangisini unutayım karıştırıyorum.Biraz önce yine aradı beni sinir etti kapattı.Deliricem ya napsam ne etsem bi çözüm bulsam.OFFFFFFFFF

21 Aralık 2009 Pazartesi

ah özgürlük nerdesin

Neden özgürce karar veremiyorum ben,neden birilerine bağımlıyım ki,sinir oluyorum işte, bir yere gitmek için işten izin al,kocana söyle bi nevi ondan da izin al! AL AL, çünkü herkes birilerine bağlı yaşıyor şu hayatta.Acaba özgür olan var mı?Ne istese yapan,kimseye haber vermeden yaşayan ,bazen çok özeniyorum bu tiplere eğer varsa çok şanslılar bence.

16 Aralık 2009 Çarşamba

kavuştuk

Sonunda arabamıza tekrardan kavuştuk,inşallah bidaha böyle olaylar başımıza gelmez,hem maddi hem manevi hasar sonuçta.Arabayı aldığımızdan beri yok o parası yok şu parası sürekli para harcıyoruz.Boşuna demediler araba masraflı iş diye ama napalım çok istemiştik.Benim harcıcağım, kendime ciciler alacağım paralarla arabamız sevinsin bakalım.Eşim bugün arabayı biraz tedirgin kullanıyo gibi geldi bana ama kazanın etkisi galiba umarım en yakın zamanda bunuda atlatırız.

13 Aralık 2009 Pazar

oysaki....

Oysaki Allah kazasız belasız kullanın diyenlere AMİN demiştik,şimdi Allah beterinden korusun diyenlere Amin diyoruz.Hayal gibi sanki o an,nasıl olduğunu anlayamıyosunuz sanki rüya gibi o 3 arabanın birbirine vurması ama rüya değildi işte oldu ve bitti.Oysaki iyi araba kullanır eşim bi an dikkatsiz davranıverdi işte.Allalı da 1 hafta olmuştu ve ilk kez arabamız olmuştu,kıymetlimizdi bizim bu yüzden.Şimdi avunduğumuz tek şey cana geleceğine mala gelsindi...

9 Aralık 2009 Çarşamba

sizin anneniz hiç ALZHMEİR oldumu?

sizin inşallah olmaz ama benim oldu evet oldu,hiç aklımıza gelmeyen,gelemeyecek bir hastalıkla tanıştık,'ALZHMEİR' evet adı bu,son 2 senedir en sevmediğim isim.Canım annem gün geçtikçe daha çok uzaklaşıyor bizden,daha çok unutuyor.Bu aralar sanki biraz daha değişmiş öyle söylüyorlar. En büyük korkum bizi unutması,tanımaması.Ondan uzakta olmak çok zor,bana şuan çok ihtiyacı var ama ben ona yardım edemiyorum,gurbet sadece bu yüzden zor geliyor, yalnızlık belkide ondan.Hergün arıyorum,telefonu annem açıyor genelde annecim diyorum ilk,o da bana kızım diyince rahatlıyorum bugünde beni hatırlıyo diye...

En kötüsüde çaresi yok,hala bir umut bulunamadı bu hastalık için,ama benim umudum var ve ona sımsıkı sarıldım,onu kaybedersem bende kendi kaybedicem çünkü hala kabullenemiyorum.Artık onun güzel mercimek çorbasını içemiyoruz,güzel böreklerini,yemeklerini yiyemiyoruz,ama tatlarını hiç unutmuycam,yediğim her yemektede o tatları aramaktan usanmıcam.Annemi üzdüğüm zamanlar geliyor aklıma keşke o günler geri gelsede o hataları yapmasaydım onu hiç üzmeseydim keşke,annemin kıymetini burada daha iyi anladım,umarım bilmeyenlerde onları anlamak için elinden geleni yapar,benim gibi geç kalınmamalı...Elimden bişeyler gelebilse ama çok çaresizim çok elim kolum bağlı bir mucize olur diye bekliyorum ,dua ediyorum başka ne yapabilirim bilmiyorum.Allah bütün hastası olanlara şifa versin...