canım annem...

Uzun bir aradan sonra bloguma bu şekilde tekrar başlamak istemezdim ama içimi dökmem lazım.Çünkü derdimi paylaşabileceğim şuan yanımda kimsem yok.

Annemi çok özlüyorum,çok.Çok kelimesi yetersiz kalıyor özlemimi anlatmaya.Sinsi hastalık hızla ilerliyor.Geçen yaz gittim yanına sadece 3 gün kalabildim,canım babaannemin vefatına denk geldi tatilim ve umudum küçük olduğu için cenaze evinde kalamadım.Babaannem annemlerle yaşıyordu,başka yerdede kalamadım.3 gün anneme,babama doyamadan geri geldim.Babannemim ölümü,özlem yıktı beni.Anneme olan bitmek bilmeyen özlemimi gideremedim.Babaannemde ikinci annem gibiydi,yarı o büyüttü beni sayılır.Bugün düşünüyorumda ikisinide kaybettim.Annem artık beni tanıyamıyacak duruma geldi,çok genç daha ama.Daha torununu sevemedi bile,yanıma gelemiyor,konuşamıyoruz,dertleşemiyoruz,ona sarılamıyorum çok uzaktayım,yanına gidemiyorum.

Anneeeeemmmmmmmm canım annem çok seviyorum seni,şevkatine,sıcaklığına öle ihtiyacım varki.Her an yaşadıklarımız geliyor aklıma,her yaptığım şeyde,bir cümlen,bir bakışın...

Annem olmadan anne olmakda bir o kadar ağır ki anlatamam.

Annem henüz ölmedi ama bu hastalıkla mücadele ölümden beter.Gözünüzün önünde ölümün yavaş yavaş yaklaşması çok acı çok.Hep söylüyorum Allah düşmanımın başına vermesin bu hastalığı.Kız kardeşim okulunu bıraktı anneme bakabilmek için.Bakıcı tutacak imkan yok çünkü,buda ayrı bir acı.Çünkü bakımıda çok zor bu hastalığın.İçim o kadar çok acıyor ki,içimde bitmek bilmeyen bir yangın cayır cayır yakıyor beni.Elimden hiç birşey gelmiyor bu nasıl birşey.

Anneciğim beni buralara gönderen,aşkın için git diyen sendin,bineriz otobüse geliriz yanına özlemimizi gideririz diye beni kandıran sendin.Hani nerdesin annem çok özledim seni nerdesin?

Bak en zor günlerinde yanında olamıyorum annem en kötüsüde bu koyuyor bana.Tükeniyorum bende annemmmmmmmmmmmmmmm